Ordynacja podatkowa błędnie implementowała dyrektywę MDR
Obowiązujące od 1 stycznia nowe przepisy Ordynacji podatkowej wprowadziły nakaz przekazywania informacji o schematach podatkowych. Przepisy te stanowią implementację unijnej dyrektywy 2018/822 zwanej dyrektywą MDR. Pojawiają się jednak wątpliwości, czy polski prawodawca wypełnił w tym zakresie minimalny standard harmonizacji i jakie skutki sytuacja ta niesie za sobą.
Dyrektywa MDR odpowiedzią na transgraniczne agresywne planowanie podatkowe
Dyrektywa MDR zobowiązuje państwa członkowskie UE do wymiany informacji o uzgodnieniach z zakresu tzw. potencjalnie agresywnego planowania podatkowego o charakterze transgranicznym. Taka wymiana jest konieczna, ponieważ struktury planowania podatkowego są bardzo złożone i coraz częściej obejmują więcej niż jedną jurysdykcję, co z kolei wynika z wysokiej mobilności kapitału i osób w ramach rynku wewnętrznego.
Błędna implementacja dyrektywy
Oceną transpozycji dyrektywy MDR do polskiego porządku prawnego, a także analizą skutków takiej transpozycji zajęli się eksperci w zakresie raportowania schematów podatkowych - Andrzej Ladziński i Dominik Wasiluk w artykule pt.: "O nieprawidłowej implementacji dyrektywy 2018/822 (MDR) i jej konsekwencjach". Publikacja pierwotnie ukazała się w Przeglądzie Podatkowym, i następnie udostępniona została m.in. w programie LEX Prawo Europejskie.
Autorzy koncentrują się w swojej analizie w szczególności na dwóch podstawowych elementach zawartych w nowych przepisach Ordynacji podatkowej, tj. kryterium głównej korzyści i kryterium transgranicznym, które ich zdaniem stanowią nieprawidłową implementację prawa unijnego, ograniczającą zakres uzgodnień kwalifikowanych jako transgraniczny schemat podatkowy.
Skutki błędnej implementacji dyrektywy
Skoro, na skutek niepoprawnej transpozycji kryterium głównej korzyści oraz kryterium transgranicznego pewna grupa uzgodnień nie została w Ordynacji podatkowej objęta obowiązkiem przekazywania informacji o transgranicznych schematach podatkowych, mimo że wymaga tego dyrektywa MDR, powstaje pytanie, jak w przypadku zaistnienia takiej sytuacji, powinni postępować uczestnicy uzgodnienia.
Zdaniem autorów, nieprzekazanie informacji o takim uzgodnieniu przez jego uczestników nie może zostać uznane za czyn przewidziany w art. 80f Kodeksu karnego skarbowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, argumentują A. Ladziński i D. Wasiluk, że niepoprawna implementacja dyrektywy nie może stanowić podstawy obowiązków podatników wobec organów państwa.
Jeżeli chcesz wiedzieć więcej o prawie podatkowym UE, przeczytaj również:
- Ulga na złe długi sprzeczna z dyrektywą VAT>
- Czy leasing zwrotny umożliwia odliczenie VAT?>
- Odliczanie VAT od kart paliwowych po wyroku TSUE>
Rafał Bujalski
product manager LEX Prawo Europejskie