Zasiłek celowy – zaspokojenie potrzeb niezbędnych - nowa linia orzecznicza

Zasiłek celowy to świadczenie o charakterze subsydiarnym i fakultatywnym. Przyznanie zasiłku i jego wysokość jest zależna od uznania organu administracyjnego, a osoba ubiegająca się o zasiłek nie może sformułować prawnie skutecznego roszczenia o jego udzielenie.

Przedmiotowe świadczenie przyznawane jest zawsze na określony cel, co podkreśla już jego nazwa.

Adresatem zasiłku jest osoba samotnie gospodarująca, osoba w rodzinie oraz rodzina. Należy przyjąć, że rozróżnienie osoby w rodzinie i rodziny zależy od celu, na który ma być przyznana pomoc. Jeśli potrzeba ma charakter indywidualny (np. zakup leków), to świadczenie będzie skierowane do konkretnej osoby, jeśli zaspokoi ono potrzeby całej rodziny (zakup opału), wówczas adresatem świadczenia będzie rodzina.

W praktyce sądowej przyjmuje się, że przyznanie zasiłku celowego nie ma służyć zaspokojeniu wszelkich potrzeb bytowych osoby uprawnionej, lecz jedynie potrzeb niezbędnych. Pojęcie to nie jest zdefiniowane przez ustawę, jednakże jego dominująca wykładnia wskazuje, że chodzi tu o takie potrzeby, bez zaspokojenia których osoba nie może egzystować, zagrożone są warunki jej istnienia, a w szczególności życia lub zdrowia.

Jednocześnie podkreśla się, iż oprócz potrzeb osoby uprawnionej, udzielenie pomocy w postaci zasiłku celowego i wysokość świadczenia, uzależnione są również od możliwości finansowych organu pomocy społecznej.

W linii orzeczniczej Aleksandra Partyk, Istota zasiłku celowego (art. 39 ustawy o pomocy społecznej), Autorka dokonuje przeglądu orzecznictwa dotyczącego sensu przyznawania zasiłku celowego.